Edhe pse është shumë e rrallë, disa adoleshentë dhe të rinj me sindromën Down mund të zhvillojnë një gjendje të quajtur çrregullimi i regresionit të sindromës Down. Kjo është kur ata përjetojnë një regresion, ose një humbje të disa aftësive funksionale. Nuk dihet se çfarë e shkakton këtë, por ekspertët kanë sugjeruar se mund të ndodhë pas një stresi apo ngjarjeje akut emocional ose të jetë rezultat i një procesi inflamator
Individët me sindromën Down kalojnë pubertetin gjatë viteve të adoleshencës si fëmijët e tjerë të moshës së tyre, por ata me sindromën Down gjithashtu mund të përjetojnë vecim nga bashkëmoshatarët për shkak të dallimeve të tyre njohëse dhe të sjelljes. Si të gjithë adoleshentët, ata me sindromën Down mund të kenë nevojë për ndihmë për të mësuar për të shprehur dhe përpunuar ndjenjat e tyre. Të rriturit mund të ndihmojnë duke vëzhguar ngacmimet ose keqtrajtimet.
Edhe pse është shumë e rrallë, disa adoleshentë dhe të rinj me sindromën Down mund të zhvillojnë një gjendje të quajtur çrregullimi i regresionit të sindromës Down. Kjo është kur ata përjetojnë një regresion, ose një humbje të disa aftësive funksionale. Nuk dihet se çfarë e shkakton këtë, por ekspertët kanë sugjeruar se mund të ndodhë pas një stresi apo ngjarjeje akut emocional ose të jetë rezultat i një procesi inflamator.
ÇFARË ZHVILLIMI NDODH TEK ADOLESHENTËT ME SINDROMËN DOWN? Vitet e adoleshencës ofrojnë mundësinë për njerëzit me sindromën Down që të vazhdojnë të zgjerojnë aftësitë e tyre sociale dhe të sjelljes. Fëmijët me sindromën Down mund të vazhdojnë të rriten në pavarësinë e tyre gjatë viteve të adoleshencës ndërsa kalojnë pubertetin. Cilat fusha zhvillimore duhet të adresojnë prindërit dhe kujdestarët për të ndihmuar adoleshentët me sindromën Down? Vëmendje dhe udhëzime shtesë mund të jenë të nevojshme për adoleshentët me sindromën Down në zona të caktuara, duke përfshirë sa vijon.
AFTËSITË E JETESËS SË PËRDITSHME, DUKE PËRFSHIRË HIGJIENËN PERSONALE DHE GATIMIN. Sipas një studimi të vitit 2013, 60% e 16-19-vjeçarëve me sindromën Down kishin zotëruar të paktën disa nga aftësitë e nevojshme për një jetë të pavarur, duke përfshirë aftësinë për t’u larë rregullisht dhe për të përgatitur mëngjesin për veten e tyre. Prindërit dhe kujdestarët mund të kenë nevojë të ofrojnë përkujtues, ndihmë dhe trajnime shtesë për këto aftësi pasi inkurajojnë adoleshentin me sindromën Down të bëhet më i pavarur.
DINAMIKA FAMILJARE, AFTËSITË SOCIALE DHE MIQTË. Deri në 90% e njerëzve me sindromën Down kanë disa vështirësi me funksionet sociale, sipas të njëjtit hulumtim të vitit 2013. Kjo mund të ndikojë në marrëdhëniet e tyre me miqtë dhe familjen gjatë viteve të adoleshencës. Për më tepër, disa kërkime tregojnë se individët me sindromën Down kanë më shumë gjasa të kenë probleme të sjelljes sesa bashkëmoshatarët e tyre. Dallimet e pjekurisë gjithashtu mund ta bëjnë të vështirë lidhjen me adoleshentët e tjerë.
AFTËSITË E JETESËS JASHTË SHTËPISË, DUKE PËRFSHIRË BLERJET DHE MENAXHIMIN E KOHËS SË TYRE. Shumë njerëz me sindromën Down kanë vështirësi në zhvillimin e aftësive të nevojshme për jetën në shoqërinë më të madhe. I njëjti studim i vitit 2013 përcaktoi gjithashtu se më pak se 10% e pjesëmarrësve ishin në gjendje të bënin gjëra të tilla si të paguanin në një dyqan. Pa këto aftësi, është shumë e vështirë për individët me sindromën Down të jetojnë të pavarur. Prindërit dhe kujdestarët e adoleshentëve me sindromën Down mund të kërkojnë programe ose terapi që fokusohen në mësimin e tyre, si dhe mundësi për t’i praktikuar ato. Njerëzit me sindromën Down mund të jetojnë jetë të plotë dhe të pavarur deri në të 60-at dhe 70-at e tyre. Ndërsa disa kanë aftësi komplekse të të mësuarit dhe fizike, perspektiva për shumicën e adoleshentëve me sindromën Down është premtuese.
