Amir Shabani
Të dielën, më 7 korrik, në Francë do të zhvillohet raundi i dytë i zgjedhjeve legjislative. Atë natë, vendi do të mësojë nëse partia e ekstremit të djathtë, Rassemblement National (RN), do të sigurojë një shumicë në Parlament për herë të parë në histori. Nga këndvështrimi i rajonit të Lindjes së Mesme, ka shqetësime të rëndësishme për fitoren e mundshme të RN-së. Qëndrimi i rreptë i partisë kundër imigracionit, i cili përfshin plane për masa kufizuese kundër shtetasve të dyfishtë dhe akses të kufizuar në shtetësinë franceze, ngre alarmin në vendet e Afrikës Veriperëndimore (Algjeria, Libia, Mauritania, Maroku dhe Tunizia) të cilat ndajnë lidhje të thella koloniale, sociale dhe politike me Francën. Algjeria, Tunizia dhe Maroku janë veçanërisht të shqetësuara se marrëdhëniet e tyre tashmë të tensionuara me Parisin mund të përkeqësohen më tej.
Në Mesdheun Lindor, reagimet ndaj rritjes së ekstremit të djathtë janë të përziera. Peizazhi politik francez është bërë i polarizuar që nga shpërthimi i konfliktit Hamas-Izrael, me të majtën që mbështet kauzën palestineze dhe të djathtën që mbështet veprimet izraelite. Kjo ndarje ka çuar në një rritje të konsiderueshme të incidenteve antisemitike si në aspektin social ashtu edhe në atë politik. Derisa e majta ekstreme, veçanërisht partia e Jean-Luc Mélenchon, La France Insoumise, është përballur me akuza për antisemitizëm, RN është përpjekur të distancohet nga rrënjët e saj antisemitike duke mbështetur Izraelin. Megjithatë, antisemitizmi mbetet thellë i rrënjosur në krijimin e RN-së dhe qëndrimi i tij pro-izraelit shihet gjerësisht si një lëvizje strategjike për përfitime elektorale sesa një ndryshim i vërtetë në politikë. Për më tepër, disa anëtarë të RN kanë lidhje të forta me fraksionet e krishtera libaneze dhe regjimin sirian, duke i dhënë Damaskut shpresë për të rivendosur marrëdhëniet me Parisin. Nëse RN vazhdon të rritet pas zgjedhjeve parlamentare dhe potencialisht fiton pushtet në nivel presidencial, ndryshimet radikale që rezultojnë në politikën e jashtme franceze mund të kenë pasoja të thella për të gjithë rajonin e Lindjes së Mesme, nga Maroku në Siri.
Si e polarizoi lufta e Gazës peizazhin politik francez?!
Që nga tetori i kaluar, lufta e Gazës ka tronditur establishmentin politik francez, i cili ishte përpjekur për shumë vite të shmangte ‘importin’ e konfliktit në politikën e brendshme.
Nga njëra anë, e majta ekstreme përqafoi me forcë kauzën palestineze, duke rrezikuar të mos ishte e paqartë për natyrën e Hamasit dhe të mundësonte një formë të re antisemitizmi. Në këtë sfond, RN-ja mbështeti përgjigjen e Izraelit në Gaza, por kjo u nxit më shumë nga taktika elektorale sesa një ndryshim ideologjik apo diplomatik.
Lufta e Gazës nuk përmendet fare në programin RN, i cili fokusohet shumë në çështjet e sigurisë së brendshme dhe migracionit. Ndërkohë, antisemitizmi është ende i rrënjosur thellë në kulturën politike të RN. Por përtej RN, kjo pasqyron një afrim më të gjerë midis partive të ekstremit të djathtë në vendet perëndimore dhe qeverisë së Netanyahut.
RN-ja mund të ndryshojë politikën e jashtme franceze me Damaskun dhe Bejrutin
Edhe pse politika e jashtme mbetet nën kontrollin e Elysee, rritja e së djathtës ekstreme në pushtet do t’i jepte asaj njëfarë lirie në këtë fushë. Marrëdhëniet e RN-së me Rusinë shkojnë përtej admirimit ideologjik për të përfshirë një dimension financiar. Në mënyrë të ngjashme, një figurë e shquar në RN, Thierry Mariani, është një vizitor i shpeshtë në Damask dhe marrëdhënia e tij me presidentin sirian është më se e mirë.
Ekziston gjithashtu një rreshtim i fortë midis të djathtës ekstreme libaneze, e përfaqësuar nga Lëvizja Patriotike e Lirë dhe disa fraksioneve të Forcave Libaneze, dhe ekstremit të djathtë francez. Regjimi sirian shpreson të rivendosë marrëdhëniet me Parisin dhe të pengojë procedurat gjyqësore kundër zyrtarëve sirianë në gjykatat franceze. RN do të përpiqet të ndryshojë politikën evropiane, ndërsa dominimi i ekstremit të djathtë mbi institucionet e BE-së rritet dhe me mundësinë që Donald Trump të arrijë në Shtëpinë e Bardhë. Nëse të gjithë këta elementë realizohen, do të ketë një ndryshim rrënjësor në politikën franceze ndaj Sirisë dhe, rrjedhimisht, Libanit. Për sa i përket marrëdhënieve me Izraelin, pavarësisht nga antisemitizmi i rrënjosur thellë brenda RN, aleanca me të djathtën ekstreme izraelite do të forcohet.
