Bundestagu po merret përsëri me shtrëngimin e politikës së migracionit dhe po diskuton heqjen e të ashtuquajturit “turbo-natyralizim” dhe zbatimin e Sistemit të Përbashkët Evropian të Azilit.
Që nga dita e parë pas ardhjes në pushtet në maj, qeveria e re e Kancelarit kristiandemokrat Friedrich Merz shpalli kufizimin drastik të migracionit të parregullt një nga prioritetet e saj kryesore. Ministri i Brendshëm Alexander Dobrind ka marrë gjithashtu rolin e iniciatorit në nivelin e Bashkimit Evropian dhe zbatimin më të shpejtë të ligjeve më të rrepta që do të mundësonin dëbime më të shpejta të atyre që nuk kanë të drejtë mbrojtjeje.
Por nuk janë vetëm emigrantët e mundshëm të ardhshëm nën sulm, por edhe të huajt që tashmë jetojnë në Gjermani. Qeveria e re Demokristiane-Socialdemokrate përfshiu në marrëveshjen e saj të koalicionit heqjen e procesit të përshpejtuar për marrjen e shtetësisë gjermane që ish-qeveria e socialdemokratëve, të gjelbërve dhe liberalëve kishte sjellë vetëm një vit më parë. Ligji kishte për qëllim të lejonte që aplikimet për hyrje në regjistrin e shtetasve gjermanë të dorëzoheshin pas pesë vitesh qëndrimi të rregullt, në vend të tetë viteve që kishte qenë deri atëherë (dhe ndoshta do të vazhdojë të jetë kështu në të ardhmen).
Qeveria e atëhershme e Olaf Scholz besonte se duke lehtësuar natyralizimin, do të tërhiqte ekspertë të huaj shumë të nevojshëm. Marrja e shtetësisë u lehtësua edhe për anëtarët e gjeneratës së parë të të ashtuquajturve punëtorë mysafirë, të cilët deri më tani nuk mund të merrnin një pasaportë gjermane për shkak të njohurive të pamjaftueshme të gjuhës gjermane.
Sipas ministrit Alexander Dobrindt, “turbo-natyralizimi” është rruga e gabuar. Sipas tij, pasaporta gjermane duhet të jetë në fund dhe jo në fillim të procesit të integrimit.
Cilat janë reagimet ndaj heqjes së planifikuar?
Opinionet janë të ndara. Presidenti i Këshillit Këshillimor për Integrimin dhe Migracionin, Winfried Kluth, e konsideron këtë hap të arsyeshëm sepse korrigjon përshtypjen se shtetësia gjermane mund të fitohet shumë lehtë.
Nga ana tjetër, studiuesi i migracionit Herbert Brücker i Institutit për Tregun e Punës dhe Kërkime Profesionale paralajmëron se tërheqja e masës mund të zvogëlojë nxitjen për njerëzit me kualifikim të lartë për të ardhur në Gjermani.
Për të qenë në gjendje të aplikojnë për shtetësi të përshpejtuar pas tre vitesh, aplikantët duhet të dëshmojnë arritje specifike në integrim, për shembull në shkollë, në punë ose përmes vullnetarizmit. Gjithashtu, ata duhet të jenë në gjendje të financojnë shpenzimet e jetesës së tyre dhe të familjes së tyre dhe të dëshmojnë një nivel më të lartë të njohurive të gjuhës gjermane.
Për shtetësinë pas pesë vitesh, kërkesat janë disi më të lehta, për shembull në aspektin e gjuhës, por prapëseprapë duhet të jetë në gjendje të mbulojë shpenzimet e jetesës në mënyrë të pavarur.
Sa njerëz u natyralizuan më shpejt?
Totalet e besueshme për Gjermaninë nuk dihen ende. Sipas hulumtimeve nga media të ndryshme në provincat federale dhe qytetet kryesore, numrat janë shumë të ulët.
Edhe pse vitin e kaluar u dha një numër rekord shtetësish, disa provinca raportuan vetëm “turbo-natyralizime” me një shifër, të tjera me dy shifra, dhe vetëm Berlini regjistroi një numër treshifror. Në përgjithësi, përqindja e natyralizimeve veçanërisht të shpejta ishte ndoshta më pak se një përqind.
Megjithatë, mediat kanë shkruar kohët e fundit për keqpërdorimin e provës së njohurive të gjuhës gjermane. Sipas shumë njerëzve, problemi është se nuk është më e nevojshme të paraqitet kërkesa personalisht, por i gjithë procesi mund të bëhet në internet.
Për çfarë bëhet fjalë në reformën e sistemit të azilit të BE-së?
Një tjetër projekt i madh në procesin e kufizimit të migrimit është reforma e Sistemit të Përbashkët Evropian të Azilit (GEAS). Kjo reformë parashikon procedura uniforme në kufijtë e jashtëm të BE-së me qëllim që migrantët të mund të deportohen direkt prej andej nëse është e nevojshme. Gjithashtu, parashikohet mundësia e kthimit të azilkërkuesve në të ashtuquajturat vende të treta të sigurta, ku kërkesat e tyre do të trajtohen më pas.
Për më tepër, duhet të ndryshohet edhe e ashtuquajtura procedurë e Dublinit, e cila përcakton se cili shtet anëtar është përgjegjës për përpunimin e kërkesave për azil. Shumë kritikojnë se sistemi aktual është joefektiv. Shtetet anëtare kanë kohë deri në qershor 2026 për të zbatuar reformën.
Si duket zbatimi në Gjermani?
Në fillim të shtatorit, qeveria gjermane nisi procesin e transferimit të reformës së azilit të BE-së në legjislacionin gjerman. Qeveria miratoi projektligjin e përgatitur nga ministri i Brendshëm Dobrindt, i cili tani duhet të vendoset.
Megjithatë, Dobrindt thekson vazhdimisht se nuk dëshiron të ndalet me kaq, por dëshiron ta “ta forcojë” reformën. Ai e diskutoi këtë me disa nga kolegët e tij ministra nga Bashkimi Evropian të shtunën e kaluar në Mynih në samitin e dytë të jashtëzakonshëm brenda vetëm pak muajsh.
Një nga temat kryesore është i ashtuquajturi “element lidhës”: ai përcakton që migrantët duhet të kenë njëfarë lidhjeje me vendin e tretë në të cilin duhet të kthehen ose ku do të kryhet procedura e tyre e azilit. CDU, CSU dhe SPD duan, sipas marrëveshjes së koalicionit, ta shfuqizojnë këtë kusht. Shtete të tjera anëtare të BE-së gjithashtu po avokojnë për këtë.
Çfarë thonë kritikët?
Organizatat për mbrojtjen e refugjatëve dhe për të drejtat e njeriut dhe të fëmijëve paralajmërojnë se në të ardhmen shumë refugjatë mund të përfundojnë në një lloj qendrash të mbyllura, të cilat do të përfaqësonin një formë ndalimi. Një formë e tillë burgu “de facto” mund të përfshijë edhe familjet me fëmijë, paralajmërojnë organizata të tilla si Pro Asyl, Amnesty International dhe Fondi Gjerman për Fëmijë. Projektligji parashikon mundësinë e kufizimeve të lirisë së lëvizjes, përfshirë ndalimin.
Cila është situata në nivel evropian?
Komisioni Evropian propozoi tashmë në maj që lidhja e azilkërkuesve me vendet e treta të mos jetë më e detyrueshme. Sipas këtij propozimi, vetëm kalimi nëpër një “vend të tretë të sigurt” mund të jetë i mjaftueshëm. Përveç kësaj, marrëveshjet e migracionit me vendet e tjera mund të lejojnë deportimin në vendet me të cilat është nënshkruar marrëveshja, me kusht që shqyrtimi i kërkesave për azil të jetë i garantuar.
Këto ndryshime duhet të votohen ende nga Parlamenti Evropian dhe Këshilli i Bashkimit Evropian. E njëjta gjë vlen edhe për Sistemin e ri të Përbashkët Evropian të Kthimit, të cilin Komisioni e propozoi në mars për t’i bërë deportimet më efikase dhe më të shpejta, shkruan Deutsche Welle.
